Ruim anderhalf jaar geleden werd er bij onze zoon Stijn (ernstige) dyslexie vastgesteld. Hierdoor kwam hij in aanmerking voor een dyslexiebehandeling. Dankbaar hebben wij gebruik gemaakt van deze mogelijkheid. Stijn is samen met ons, zijn ouders, het traject aangegaan. Nu, anderhalf jaar later, heeft hij de 60 behandelingen er op zitten en is de dyslexiebehandeling gestopt.

De dyslexiebehandeling vroeg van zowel Stijn als van ons discipline, doorzettingsvermogen en wilskracht. Elke week naar je vaste begeleider (in Stijn z’n geval naar Mariëtte) en het vier keer per week huiswerk moeten maken, vraagt wel het nodige van je kind. Minder tijd voor speeldates, minder tijd voor sporten en het vier keer per week moeten, is natuurlijk voor je kind een hele opgave. Zodra wij daarin een vast ritme hadden gevonden, was het gelukkig goed te doen. En wat heeft Stijn er veel aan gehad!!! Niet alleen voor nu, maar ook voor in de toekomst.

Samen met Stijn zijn wij op zoek gegaan naar een manier om het hem zoveel mogelijk naar zijn zin te maken en een manier om hem gemotiveerd te houden.

Zo hebben wij Stijn zelf laten bepalen wanneer hij het huiswerk zou willen maken. Dit werden vaste dagen en vaste tijden. Zowel voor Stijn als voor ons stond vast dat dit op zondag, maandag, dinsdag en woensdag na het eten zou plaatsvinden. Zo wist niet alleen Stijn waar hij aan toe was, maar wij ook. Niet dat het huiswerk altijd even leuk was om te doen en het ging niet altijd van harte, maar het werd wel altijd gedaan. Ondanks dat de zin soms ontbrak, heeft Stijn toch altijd trouw 4 x per week een kwartier gelezen en 4 x per week een kwartier spelling geoefend.

Wat bij Stijn erg motiveerde was het hanteren van een stickerkaart. Voor elke keer huiswerk maken ontving hij een sticker. Hij kon twee stickers op een dag verdienen; een voor lezen en een voor spelling. Dat heeft nu een mooie bonte verzameling in zijn map opgeleverd. Leuk om te bewaren en om te zien hoe hard hij gewerkt heeft. Ook de boekendiploma’s die hij van Mariëtte heeft gekregen, werkten motiverend. Hij was zo gedreven in het behalen van die diploma’s, dat hij in die anderhalf jaar ruim 70 boeken heeft gelezen. Op allerlei verschillende manieren heeft hij deze gelezen; om en om lezen, stillezen, met de Daisy lezer app, maar ook door voorgelezen te worden. Veel mensen denken dat als de kinderen zelf kunnen lezen, voorlezen niet meer nodig is. Dat is het dus wel!!! Bij ons is het voorlezen weer helemaal in ere hersteld, elke week zeker vijf keer een kwartier.

De grootste beloning die Stijn kon krijgen voor al zijn harde werken, is natuurlijk de enorme vooruitgang die hij heeft geboekt. Hij is in anderhalf jaar tijd 5 niveaus vooruitgegaan en sluit nu gewoon aan bij zijn klasgenoten. En dat terwijl hij er toch eerst twee tot drie achter lag.

Stijn heeft nooit een hekel gehad om naar Mariëtte toe te gaan. Je moet altijd maar afwachten bij welke persoon je terecht komt, maar Stijn heeft erg veel geluk gehad met Mariëtte. Zij voelde Stijn erg goed aan, liet hem in zijn waarde en stelde hem erg op zijn gemak. Ze overlegde altijd met Stijn over het maken van het huiswerk (niet te veel, kun je nog iets extra’s, lees vooral wat jezelf leuk vindt enz.) en ze was elke week weer geïnteresseerd in zijn doen en laten. Stijn heeft al toegegeven dat hij het naar Mariëtte gaan best wel zal gaan missen.

Nu de behandeling klaar is, betekent dat niet dat het nu allemaal ophoudt. Je bent dyslectisch en je blijft dyslectisch. Gelukkig voor Stijn hebben we een heleboel dingen geleerd, voor nu maar zeker ook voor in de toekomst. Daarbij is het heel belangrijk dat we doorgaan met het motiveren van het lezen en het blijven oefenen van spelling. Gelukkig is Stijn hierin zelf ook goed gemotiveerd. Hij is een strebertje en wil graag hoge cijfers behalen op school. Hij weet dat het noodzakelijk is om te blijven oefenen. En dat zullen we ook zeker blijven doen!!!!

Paul en Chantal